izmir 12.56

1 Ocak 2011
Yeni yılın ilk günü,yeni hayatın ilk günü.
Yeni bir dünyanın ilk günü.
Hasta,çürümüş,çırpınan bir dünya !
Saldırının 3 . günü.Hala ne olduğu hakkında çok az fikrimiz var.Yurttayım,ailemden uzakta.
Kapılarımız kapalı,dış dünyayla iletişimimiz sınırlı.Yurtta olmanın en iyi yanı o kadar çok panik, kargaşa var ki insan eğer bunların içerisinde soğukkanlılığımı korursam herşeyi yapabilirim diyor.Sahi herşey ? Artık yapabilecek neyimiz var ki ?!
Televizyondan aldığımız haberlere hasta sayısı giderek artıyor.Çoğu kişinin hastalığa yakalanma nedeni başkalarına yardım edebileceğini sanması.Anlamıyorlar,artık herkes tek başına,kimse kimseye yardım edemeyecek.Etrafımdaki insanlara bakıyorum.Şansları olsa kendilerini kurtarmak için başkalarını seve seve feda ederler.Bu içgüdüsel birşey önlenemez.
Yurt ortamı yemek,su bol.Şimdilik bol !20 kişiyiz.4 kişi de yurt görevlisi.Yılbaşı süsleriyle donanmış yemekhanede birbirimize endişeli bakışlar atıp,haberleri takip ediyoruz.Ara sıra kendi kendime gülüyorum da insanlar yadırgayıcı bakışlarını salıveriyorlar hemen üzerime.Ama gerçekten komik,bizi tv karşısına kilitleyen o dizilerin yerine oturmuş saldırı haberlerini izliyoruz.Acaba dizilere yansıtılan o felaketleri sanki hiç başlarına gelmeyecekmiş gibi izleyen insanlar şimdi ne yapıyorlardır?
Ailem.
İlk ablamdan aldım haberi.Güvende.Belki de en güvenli yerde.Hastanede.Yani bir saldırı olduğunda hastaneden daha güvenli bir yer olamaz değil mi?
Diğer aile üyelerim ablamın yanına ulaşmaya çalışıyorlarmış.Aynı şehirdeler,Bursa'da.Orada işler biraz daha iyi.En azından birlikteler,birlikte olacaklar.
Hayır,sanmayın ki durum bu kadar sıradan,ben böyle anlatıyorum.Annemin hastalıkları seyrediyor,ablam ağlıyor.Oysa hep sakin,sıradan bir hayat dilemişti kendine.
Etrafımdakiler artık bakışlarla kalmayıp direkt söze döküyorlar düşündüklerini. ''Kapat şu bilgisayarı !''
Peki dilediğiniz gibi olsun.
İzmir'deyim.Birbirini tandığını sanan 23 kişi ile birlikte.
2011 yılı.
Maya'lar yanılmış olmalı.