31 Aralık Sabah, Kanada, Cape Breton

Sabahın ilk ışıklarında, uçak sesleri ile uyanmıştım. Oda arkadaşlarım ise benden önce kalkmış, perdenin ardından dışarıyı izliyorlardı. "Ne oldu?" diye sordum.
Koreli bir arkadaşım bana döndü. "Haberin yok mu?" Dedi.
"Neyden?" Dedim, uykulu uykulu.
Perdeyi biraz araladı. Eliyle beni çağırdı. Ranzamdan inip yanlarına geldim. Dışarıya baktım. "Hassiktir" Dedim, Türkçe bir şekilde.
Dışarıda bir çok insan, sanki beyinleri yokmuşcasına okul bahçesinde dolanıyor, kimileri de diğer insanlara saldırıp vücutlarını ısırıyorlardı. Okul bahçesi kan gölü gibiydi. Bazı normal insanlar kendilerini savunabiliyorlardı ama güçsüzler ise anında yem oluyorlardı. Gözüm arka planda duran şehre takıldı. İsmi Sydney idi ve Cape Breton'un en gelişmiş şehirlerinden biriydi. En yüksek binası 18 katlı küçük bir oteldi ve diğer binalar 2 kattan daha yüksek değildi. Genelde hareketli bir şehirdir. Ama sanırım artık daha hareketli olmalıydı ki, şehrin her yanından dumanlar yükseliyordu. O sırada bir kaç uçak sesi duydum, şehre doğru gidiyorlardı. Hiç durmadılar ama şehirden uzaklaştıklarında dumanlar daha da artmıştı.
Şokun etkisi ile kendimi bir kaç adım geri attım. "Buradan hemen gitmeliyiz." Dedim.
Kanadalı diğer 3 arkadaşım "Biliyoruz." Dediler, aynı anda.
İsmi Chris olan oda arkadaşım yatağına gitti. Sırt çantasını alıp eşyalarını oraya doldurmaya başladı. "Hadi, siz de çantanızı hazırlayın. Zamanımız gittikçe azalıyor." Dedi.
Hepimiz çantalarımızı alıp dediğini yapmaya başladık. Kendi çantama bir kaç kıyafet, cips, dünden kalan bir kaç dilim pizza koydum.
Sizlere bu yazıyı laptopumdan yazıyorum. Oda arkadaşlarımın dediklerine göre koridorda bir kaç zombi varmış. Şimdi gitmem gerek. Laptopumu yanıma alacağım. Eğer internete erişebilirsem hikayemi anlatmaya devam etmeye çalışırım.