1 Ocak, 21:15, İzmir

Tekrar evdeyiz. Stadyuma ulaşamadık. Metro hattında yürürken her 20 saniyede bir feneri açıp kapatıyorduk karşımızı görmek için. Bu sadece bizim işimize yaramadı sanırım. Sanayi'yi geçtikten hemen sonra hem bizi takip eden hem de karşıdan gelen zombilerin arasında sıkıştık. Şu anda Bilge'nin de benim de her tarafımız yara bere. Tel örgüleri can havliyle aştık ama dikenli teller kollarımızı bacaklarımızı oldukça çizdi. Uzun zamandır hiç bu kadar korktuğumu hatırlamıyorum.

Eve dönerken cesetler, boş arabalar ve bizi gözlerine kestiren zombiler dışında bomboş olan 8 şeritli Ankara Caddesi'nden koşarak geçtik. Böyle bir gün yaşayacağım aklıma gelmezdi. Eve girmeden önce Bilge çevreyi kontrol ederken köşedeki bakkala girdim. İkinci bir adrenalin patlaması yaşayacak durumda değildim, bakkal da boştu zaten. Henüz kullanmak zorunda kalmadığım sopayı koltuk altıma sıkıştırıp, dört tane 5 litrelik suyu alıp eve gittim çember çize çize.

Yaralarımızı temizledik, dinleniyoruz. Bizi takip ettiler mi bilmiyoruz. Arka balkondaki zombilerden ses yok. Evden çıkacak halimiz de...