İstanbul - Sultangazi

beynimiz hala kafamızın içinde olduğu için gerçekten şanslıyız. yaklaşık bir saat önce bulunduğumuz eve göre dik uzanan sokakta, bizim görüş alanımızda olan bir apartmana nereden geldiklerini anlamadığımız bir zombi sürüsü saldırdı. o saldırıdan yaklaşık on beş dakika önce binadakilerden biriyle gözgöze gelmiştim ve tedirginlikle gülümsemiştik. sürü çıldırmış gibiydi ve kapıdan ve pencerelerden kendilerine yol açmak için saldırıyorlardı. bu ani hareketliliği anlayamadık, ama o binadakiler için de bir yardımımız olamadı. dikkat çekmek istemiyorduk ve oraya doğru ateş etmemiz imkansızdı. pencerelerde demir korkuluklar olduğu için giriş yapamadılar. tiz çığlıklarla ortalığı inletiyorlardı. binadakiler balkondan ellerine geçirdikleri ağır eşyaları üzerilerine atıyorlardı ve bunun hiç faydası yoktu.  korkarak sadece ve sadece olayları izleyebiliyorduk. görebildiğimiz en az on kişi vardı ve hepsi aynı dairenin balkonundaydı. zombiler bir ara duruldular, gideceklerini düşündük ama ne olduysa o anda oldu. bir anda evin balkonuna evin içinden zombiler akın etti. o sırada balkonda olanların kaçacak hiç bir yeri de yoktu. sadece parçalanmalarını izlemek zorundaydık. ortalığı çığlıklar sardı ve bu katlanılabilir değildi. dişler etlere girdi, biz izledik sadece. bir yandan korku diğer yandan büyük üzüntü. aynı sonu bekliyor gibiydik. ısırılmak üzere olan biri balkondan aşağıya atabildi kendini ve kırılan kemik sesi bizim olduğumuz yerden duyulur gibi oldu. bu atlayış aşağıdaki zombiler tarafından büyük coşkuyla karşılandı ve en azından onlar da küçük bir ziyafet çekebildiler. o binaya muhtemelen binanın arkasından gridiklerini düşünüyoruz. ama onları oraya çeken neydi? sıra bize de gelecekti galiba. tedirginliğimizden binanın çıkışlarını yeniden kontrol ettik ve bazı eşyalarla yeniden güçlendirme yaptık. fakat bu şekilde olmayacağını da biliyoruz. bu binalar bu mahalleler güvenli değil. yiyeceğimiz şu an var ama bitecek. bir yol bulmalı ! altı kişiyiz demiştim. ben, abim, selçuk, annem, selçuğun annesi. selçuğun babası ve abisi tekirdağ'dalar. haber alamadık. ama yaşadıklarını ve güvenli bi yerde olduklarını düşünerek içimizi rahatlatmaya çalışıyoruz. son zamanlarda gördüğümüz onca şeyden sonra bunu düşünebilmemiz bile bir başarı olmalı. acilen bir plan yapmalıyız. buralar gerçekten güvenli değil, ama sokaklarda olmak da aynı şekilde güvenli değil. iki ucu boklu değnek. yaşamlarımız pamuk ipliğinde.